Kan günahı temizler mi?

Kurban…
Her yıl tekrar edilen bir ibadet.
Ama nedir hakikati?

Bir hayvanın boğazlanması mı sadece?
Kan akıtmak mı?
Bir ritüelin zahirine sadakat göstermek mi?

Oysa Kur’ân şöyle der:
“Onların ne etleri Allah’a ulaşır, ne de kanları. Allah’a ulaşan sadece sizin takvânızdır.”
(Hac, 22/37)

Bu ayet, ritüelin özüne dair bir sarsıntıdır.
Zira sorar: Kimi kandırıyorsunuz?
Et mi lazım Allah’a?
Kan mı?

Hayır.
Allah’a ulaşan, sizin iç dünyanızda neyi feda ettiğinizdir.
Yani:
Yalanı kesebildiniz mi?
İftirayı kurban edebildiniz mi?
Hakkı gasbetmeyi, kibri, bencilliği boğazlayabildiniz mi? Verdiğiniz sözü yerine getirmediğinizde yüreğiniz ince ince kan akıttı mı?

Çünkü kurban bir hayvanın canına kıymaktan önce, insanın kendi içindeki karanlığı boğazlamasıdır.

Kurban, Hz. İbrahim’in rüyasında oğlunu değil, kendi iradesini teslim ettiği bir inkılâbın adıdır.
Ve İsmail, yalnızca bir çocuk değil, insanın gözünün nuru, gönlünün bağlandığı her şeydir. Her şey…
Baba, evlâdı değil; evlâda olan zaafını kurban eder. Ve işte orada başlar teslimiyet.
Orada zuhur eder hikmet.

Dolayısıyla, kurban bir ibadetten fazlasıdır.
Sıradan bir eylem değidir. Bir yöneliştir.
Bir kesme değil, bir bırakma sanatıdır.
Zira insanın Rabb’ine yaklaşması, elindekileri değil sadece, kendini bırakmasıyladır.

Sormak gerekir:
Her yıl kan akıtıyoruz ama,
hiç öfkemizi akıtabildik mi?
Hiç hırsımızı boğazlayabildik mi?
Hiç benliğimizi yatırabildik mi toprağa?

İnsanın kendi karanlığına karşı kestiği bir bıçak yoksa elinde,
boşunadır hayvan boğazlaması.

Kurban, bir sınırın adıdır. Seninle Allah arasında duran her şeyi feda etme sınırı.
Sen, putlarını kesmeden Allah’a yaklaşamazsın.
Ve putlar, çoğu zaman taştan değil, tutkulardan yapılır. Kurban, işte tam da bu yüzden, en başta bir iç terbiyesidir ve bir iç tezkiyesidir vesselam…

AYŞE SUCU